صلواتی هدیه کنیم به روح بلند مرتبه پاک همه شعرای خوب وشیرین گفتار ایران زمین
هان ای دل عـبـرت بین از دیـده نظـر کن هان
ایــوان مــدائــن را آیـیـنــۀ عـبــــــرت دان
یـک ره ز ره دجـلـه مـنـــزل بــه مــدائـن کـن
وز دیـــده دوم دجـلـه بــــر خـاک مــدائـن ران
خـود دجـله چـنان گـرید صد دجله‌ی خون گویی
کـز گـرمـی خـونــابـش آتـش چـکــد از مـژگـان
بـیـنـی کـه لـب دجـلـه کـف چـون بـه دهـان آرد
گــوئــی ز تـَف آهـش لـب آبـلـــه زد چـنـــدان
از آتـش حـســرت بـیـن بــریــان جـگـــر دجـلـه
خــود آب شـنـیـدسـتـی کـاتـش کـنــدش بــریــان
بــر دجـلـه‌گــری نــونــو وز دیـــده زکـاتـش ده
گـرچه لب دریا هست از دجـلـه زکـات اسـتـان
گــــر دجـلــه درآمـــوزد بـاد لـب و ســوز ِ دل
نـیــمـی شــود افـســرده ، نـیـمی شـود آتـش‌دان
تــا سـلـسـلــۀ ایــوان بـگـسـسـت مـــدائـن را
در سـلـسـله شـد دجـلـه ، چون سلسله شد پیچان
گــه‌گــه بــه زبــان ِاشـک آواز ده ایـــوان را
تـا بـو کـه بـه گـوش ِ دل پـاسـخ شنوی ز ایوان
دنــدانــۀ هـــر قـصـری پـنــدی دهــدت نـو نـو
پـنـــد ِ ســر ِدنـــدانـــه بـشـنــو ز بــُن ِ دنـــدان
گـویـد کـه تـو از خـاکی، مـا خـاک توایم اکنون
گامی دو سه بر مانه و اشکی دو سـه هم بفشان
از نــوحـۀ جـغـد الحـق مـائـیـم بـه درد سـر
از دیــده گـُـلابـی کــن، درد ســر مــا بـنـشــان
آری چـه عـجـب داری کـانـدر چـمـن گـیـتــی
جـغــد اسـت پـی بـلـبـل، نـوحه است پی الحان
مـا بـارگـه دادیـم ، ایـن رفـت سـتـم بـر مـا
بـرقـصـر سـتـم‌کـاران تـا خود چه رسد خذلان
گـوئی که نگون کرده است ایوان فلک‌وش را
حـکـم فـلـک گـــردان یـا حکـم فلک گــــردان
بـر دیـدۀ مـن خـنــدی کـایـنـجا ز چـه می‌گرید
گـریـنـد بــر آن دیـده کـایـنجا نـشـود گـــریان
نـی زال ِ مــدائـن کـم از پـیــرزن کـــوفــه
نــه حـجـــرۀ تـنـگ ایـن کمـتـر ز تـنـور آن
دانــی چــه مــدائــن را بــا کـوفـه بــرابــر نه
از سـیـنـه تـنـوری کـن وز دیـده طلب طوفان
ایـن اسـت هـمـان ایـوان کـز نـقـش رخ مردم
خـاک ِ در او بــودی دیـوار ِ نـگـــارسـتـان
ایـن اسـت هـمـان درگـه کـوراز شهـان بودی
دیـلـم مـَلـک ِ بـابـل ، هـنـــدو شـه تـرکسـتان
ایـن اسـت هـمـان صـفـه کـز هـیبت ار بردی
بـر شـیـر فـلک حـمـلـه ، شیـر تـن شاد روان
پـنـدار هـمـان عهد است از دیده‌ی فکرت بین
در سـلـسـلـۀ درگـه ، در کـوکـبـه‌ی مـیــــدان
از اسـب پـیـاده شـو، بـر نـطـع زمـیـن رخ نه
زیـر پـی پـیـلـش بـیـن شـه مـات شـده نـعـمان
نـی نـی کـه چونعمان بین پیل افکن شاهان را
پـیـلان شـب وروزش گـشـتـه بـه پــی دوران
ای بـس پـشه پـیـل افـکـن کـافکـند به شه پیلی
شـطــرنـجـی تـقــدیـرش در مـاتگـه حـرمـان
مست است زمین زیرا خورده است بجای می
در کـاس سـر هــرمــز خــون دل نـوشــروان
بـس پـنـد کـه بـود آنـگـه بــر تـاج سـرش پیدا
صد پنو نوست اکنون در مغـز سـرش پنـهان
کـسـری و تـرنـج زر، پـرویـز و بـه زریــن
بـربـاد شـده یکـسـر، بـا خـاک شـده یـکـسـان
پـرویـزبــه هــر بـزمی زریـن تـره گـستردی
کـردی ز بـسـاط زر زریـن تــره را بـسـتـان
پـرویـز کـنـون گـم شد، زان گمشده کمتر گو
زرین تره کو برخوان؟ روکم ترکوا برخوان
گـفـتـی کـه کـجـا رفـتـنـد آن تـاجـوران اینک
زایـشـان شـکـم خـاک اسـت آبـسـتن جاویدان
بـس دیـر هـمی زایـد آبستن خاک آری
دشـوار بـود زادن، نـطـفـه ستدن آسان
خـون دل شـیـریـن اسـت آن می که دهد رزبن
ز آب و گل پـرویـز است آن خم که نهد دهقان
چندین تن جباران کاین خاک فرو خورده است
ایـن گـرسـنـه چـشـم آخر هم سیر نشد ز ایشان
از خـون ِ دل ِ طفلان سرخاب رخ آمیزد
ایـن زال سـپـید ابرو وین مام سیه پستان
خــاقــانــی ازیـن درگـه دریـوزۀ عــبــرت کـن
تـا از در تــو زیـن پـس دریــوزه کـنـد خـاقـان
امـروز گـر از سـلـطـان رنـدی طـلـبــد تـوشـه
فـــردا ز در ِ رنــدی تــوشـه طـلـبــد سـلـطـان
گـر زاده ره مکـه تـحـقـه است بـه هـر شهری
تــو زاد مــدائــن بــر سـبـحـه ز گـُل سـلـمـان
ایـن بحـر بصـیـرت بـیـن بی‌شربت ازو مگذر
کـز شـط چـنـیـن بحـری لـب تـشنه شدن نتوان
اخــوان کــه ز راه آیـنــد آرنـــد ره‌آوردی
ایـن قـطـعـه ره‌آورد اسـت از بهـر دل اخــوان
بـنـگـر کـه در ایـن قـطـعـه چـه سحــر هـمـی رانــد
مـهـتــوک ِ مـسـیـحـا دل ، دیــوانــۀ عــاقـل جـان
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: